Τι είναι ο Καιρός;
 

Κάθε πρωί όταν βγαίνουμε από το σπίτι μας τον συναντάμε. Κάθε βράδυ στις ειδήσεις μπροστά στις τηλεοράσεις μας ή τα ραδιόφωνά μας περιμένουμε ν' ακούσουμε την πρόγνωση του καιρού για την επόμενη μέρα. Τον κάθε έναν από εμάς τον απασχολεί για διαφορετικό λόγο. Τους αγρότες για να προγραμματίσουν τις εργασίες στη φύση, τους ναυτικούς και τους αεροπόρους αν θα ταξιδέψουν και  πώς θα είναι το ταξίδι τους, τους μαθητές αν θα ευχαριστηθούν στην εκδρομή που προγραμματίζουν ή αν θα παίξουν στο προαύλιο του σχολείου στο διάλειμμα αλλά για πολλούς άλλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας έχει σημασία το να γνωρίζουν τον καιρό (τηλεπικοινωνίες, εμπόριο, κατασκευαστές οικοδομών, τουρισμός, αθλητισμός, ακόμη και τις επιχειρήσεις των ενόπλων δυνάμεων). Ανάλογα με τον καιρό φροντίζουμε για τα ρούχα που θα φορέσουμε ώστε να μην εκδηλωθούν διάφορες ασθένειες στον οργανισμό μας.

Από τα παλιά χρόνια, οι συχνές μεταβολές του καιρού, απασχολούσαν πάρα πολύ τους ανθρώπους. Αυτοί ήταν, άλλωστε, ιδιαίτερα ευάλωτοι απ' ότι εμείς σήμερα. Μάλιστα για όλους τους αρχαίους λαούς, λόγω των καταστροφών που προκαλούσαν,  είχαν αποκτήσει λατρευτικό χαρακτήρα.
Στην Αίγυπτο οι Φαραώ θεωρούνταν γιοι του Ήλιου. Στην Ιαπωνία ο αυτοκράτορας ήταν απόγονος της θεότητας του ήλιου. Στην Κίνα οι δράκοι έφερναν βροχή. Στην πατρίδα μας τα καιρικά φαινόμενα προκαλούσαν δέος και η δημιουργία τους αποδιδόταν στους θεούς. Ο Δίας, θεός του αίθριου ουρανού, έστελνε τους ανέμους, τα σύννεφα, τις βροντές τα αστροπελέκια κάτω στη για να ευεργετήσει τους αγαθούς και να τιμωρήσει τους υβριστές και τους άδικους θνητούς. Αυτός μπορεί επίσης να συγκεντρώσει σύννεφα και να φέρει βροχή αλλά και ανομβρίες.

Αυτός αποφάσισε να αφανίσει το ανθρώπινο γένος με κατακλυσμό, όταν είδε ότι οι άνθρωποι είχαν γίνει πολλοί κακοί. Μόνο ο Δευκαλίωνας, ακούγοντας την συμβουλή του πατέρα του Προμηθέα, κατασκεύασε μια κιβωτό και κατάφερε να γλιτώσει με την οικογένειά του. (Ελληνική Μυθολογία, Οι θεοί, Εκδοτική Αθηνών, 1986 σελ. 59)   Ο Αίολος, διαχειριστής και φύλακας των ανέμων για το χατίρι του Οδυσσέα δένει τους δρόμους των ανέμων, αφήνοντας ελεύθερο μόνο το Ζέφυρο ώστε να τον σπρώξει προς την πολυπόθητη πατρίδα (Ελληνική Μυθολογία, Οι θεοί, Εκδοτική Αθηνών, 1986 σελ. 328). Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν θεοποιήσει τους ανέμους οι οποίοι ήταν τέσσερις όσα και τα σημεία του ορίζοντα: ο Ζέφυρος (δυτικός), ο Βορέας, ο Νότος και ο Εύρος (νοτιοανατολικός). Στην Παλαιά Διαθήκη, με κατακλυσμό τιμώρησε και ο Θεός τους ανθρώπους όταν είδε ότι δεν μετανοούσαν και είχαν γίνει αμαρτωλοί.
Μια πρώτη προσπάθεια για επιστημονική ερμηνεία των μετεωρολογικών φαινομένων γίνεται τον 5ο π.Χ. αιώνα από τον Αριστοτέλη (Μετεωρολογικά) και άλλους. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Φτάσαμε στον 16ο αιώνα όταν αρχίζουν και αναπτύσσονται οι Φυσικές Επιστήμες οι οποίες βοηθούν στην κατασκευή διαφόρων οργάνων όπως το θερμόμετρο από αγνώστους και το βαρόμετρο από τον Torricelli (1647) τα οποία βοηθούν στην ερμηνεία διαφόρων μετεωρολογικών φαινομένων. Η νεώτερη μετεωρολογία αρχίζει τον 18ο αιώνα.
Η ραγδαία εξέλιξή της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις νέες τεχνολογίες.
Σύμφωνα με τη σύγχρονη μετεωρολογία καιρός είναι η κατάσταση που επικρατεί στην ατμόσφαιρα μια δεδομένη χρονική στιγμή και σε έναν τόπο, όπως αυτή καθορίζεται από τη θερμοκρασία, την πίεση, την υγρασία, την ένταση και την κατεύθυνση του ανέμου. Οι τιμές των στοιχείων αυτών για μια σχετικά μικρή περιοχή και ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζονται σε μια χρονική στιγμή διαμορφώνουν τον καιρό ενός τόπου, ο οποίος εκδηλώνεται με ηλιοφάνεια, σύννεφα, βροχές, ανέμους, χιόνι κ.α. (Σπυροπούλου Δ. 2000).